Co po prawie?

Studia na kierunku prawo

Studia prawnicze odbywa się w systemie jednolitym, 5-letnim. Niektóre uczelnie proponują 3-letnie studia prawnicze I stopnia, natomiast ich ukończenie nie uprawnia do przystąpienia do egzaminu na aplikację. Konieczne jest uzyskanie tytułu magistra.

Prawo można studiować zarówno w trybie stacjonarnym (studia dzienne, jak i niestacjonarnym (studia wieczorowe lub zaoczne).

W trakcie studiów mamy konieczność zaliczenia przedmiotów obowiązkowych, ale również wyboru zajęć nieobowiązkowych, które mogą pomóc w ukierunkowaniu się na konkretną dziedzinę prawa. Wśród przedmiotów należy wymienić osławioną już logikę dla prawników, ale także prawo rzymskie, prawo cywilne, karne, handlowe, publiczne gospodarcze, administracyjne, czy procedury, jak postępowanie cywilne, karne i administracyjne.

Na jakich uczelniach można studiować prawo?

Prawo znajduje się w ofercie kilkudziesięciu szkół wyższych w Polsce. Są to zarówno uczelnie publiczne, jak i prywatne. Do najbardziej znanych należą:

• Uniwersytet Warszawski
• Uniwersytet Jagielloński
• Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
• Uniwersytet Łódzki
• Uniwersytet Wrocławski
• Akademia Leona Koźmińskiego w Warszawie
• Uniwersytet Gdański
• Uniwersytet Śląski
• Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
• Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie
• Katolicku Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II w Lublinie
• Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu
• Uniwersytet w Białymstoku
• Uczelnia Łazarskiego w Warszawie
• Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie
• Uniwersytet Opolski
• Uniwersytet Rzeszowski

Praca po prawie

Adwokat

Wielu studentów prawa wybiera ten kierunek z myślą o uprawianiu prestiżowego i bogatego w tradycje zawodu adwokata.

Adwokat to prawnik, który ukończył 5-letnie studia prawnicze oraz odbył 3-letnią aplikację adwokacką zakończoną pomyślnym zdaniem egzaminu i wpisem na listę adwokatów.

Świadczy pomoc prawną, która polega głównie na udzielaniu porad i konsultacji prawnych, sporządzaniu opinii prawnych, opracowywaniu projektów aktów prawnych oraz występowaniu przed sądami i urzędami w charakterze pełnomocnika lub obrońcy w sprawach karnych i karnoskarbowych.

Zawód adwokata może wykonywać osoba, która spełnia wymagania określone w ustawie z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze. Na listę adwokatów może być wpisana osoba, która ukończyła wyższe studia prawnicze w Polsce i uzyskała tytuł magistra lub zagraniczne studia prawnicze uznane w Polsce, jest nieskazitelnego charakteru i swym dotychczasowym zachowaniem daje rękojmię prawidłowego wykonywania zawodu adwokata, korzysta w pełni z praw publicznych oraz ma pełną zdolność do czynności prawnych, odbyła w Rzeczypospolitej Polskiej aplikację adwokacką i złożyła egzamin adwokacki.

Adwokat może wykonywać zawód w kancelarii adwokackiej, w zespole adwokackim oraz w spółce cywilnej, jawnej, partnerskiej lub komandytowej, przy czym wspólnikami w spółkach cywilnej, jawnej i partnerskiej oraz komplementariuszami w spółce komandytowej mogą być wyłącznie adwokaci lub adwokaci i radcowie prawni, a także prawnicy zagraniczni wykonujący stałą praktykę na podstawie ustawy o świadczeniu przez prawników zagranicznych pomocy prawnej w Rzeczypospolitej Polskiej, a wyłącznym przedmiotem działalności takich spółek jest świadczenie pomocy prawnej.

Podstawową różnicą między radcami prawnymi a adwokatami jest to, że radca może być zatrudniony na podstawie umowy o pracę, natomiast adwokat nie ma takiej możliwości.

W sądzie adwokaci występują w todze z zielonym żabotem.

Radca prawny

Kolejnym zawodem pierwszego wyboru wśród absolwentów prawa jest zawód radcy prawnego. W ostatnich latach istotnie zbliżył się do zawodu adwokata i tak naprawdę nie ma pomiędzy nimi zasadniczy różnic, poza tą, że adwokat nie może być zatrudniony na podstawie umowy o pracę.

Radca prawny to prawnik, który ukończył 5-letnie studia prawnicze oraz odbył 3-letnią aplikację radcowską zakończoną pomyślnym zdaniem egzaminu i wpisem na listę radców prawnych.

Świadczy pomoc prawną, która polega głównie na udzielaniu porad i konsultacji prawnych, sporządzaniu opinii prawnych, opracowywaniu projektów aktów prawnych, występowaniu przed urzędami i sądami w charakterze pełnomocnika lub obrońcy w sprawach karnych i karnoskarbowych.

Zawód radcy prawnego może wykonywać osoba, która spełnia wymagania określone w ustawie z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych. Na listę radców prawnych może być wpisana osoba, która ukończyła wyższe studia prawnicze w Polsce i uzyskała tytuł magistra lub zagraniczne studia prawnicze uznane w Polsce, korzysta w pełni z praw publicznych, ma pełną zdolność do czynności prawnych, jest nieskazitelnego charakteru i swym dotychczasowym zachowaniem daje rękojmię prawidłowego wykonywania zawodu radcy prawnego oraz odbyła w Polsce aplikację radcowską i złożyła egzamin radcowski.

Radca prawny może wykonywać zawód w ramach stosunku pracy, na podstawie umowy cywilnoprawnej, w kancelarii radcy prawnego lub w spółce cywilnej, partnerskiej, komandytowej, czy komandytowo-akcyjnej.

Jak już wspomnieliśmy, obecnie zakres uprawnień zawód radcy prawnego jest zbliżony do zawodu adwokata. Do niedawna radca prawny nie mógł występować w sprawach rodzinnych i karnych, natomiast obecnie różnica polega na tym, że radcowie prawni mogą wykonywać zawód również na podstawie stosunku pracy, a w przypadku adwokatów taka forma zatrudnienia nie jest dopuszczalna.

W sądzie radcowie prawni występują w todze z niebieskim żabotem.

Sędzia

Z pewnością na podium zawodów pierwszego wyboru wśród absolwentów prawa możemy znaleźć zawód sędziego - koronę zawodów prawniczych.

Sędzia to prawnik, który ukończył 5-letnie studia prawnicze oraz odbył 3-letnią aplikację sędziowską zakończoną egzaminem.

Miejscem pracy sędziego jest sąd (rejonowy, okręgowy, apelacyjny, administracyjny). W zależności od wydziału, do którego trafi dany sędzia będzie on orzekać w sprawach cywilnych, karnych, gospodarczych, rodzinnych, etc.

Sędzią można zostać po spełnieniu określonych wymogów określonych w ustawie z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo ustroju sądów powszechnych. Poza ukończeniem studiów prawniczych trzeba posiadać wyłącznie obywatelstwo polskie i korzystać z pełni praw cywilnych i publicznych, a także nie być prawomocnie skazanym za umyślne przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego lub umyślne przestępstwo skarbowe, być nieskazitelnego charakteru, być zdolnym, ze względu na stan zdrowia, do pełnienia obowiązków sędziego, ukończyć 29 lat (w przypadku sędziów sądów administracyjnych - 35 lat), złożyć egzamin sędziowski lub prokuratorski, zajmując stanowisko asesora sądowego, pełnić obowiązki sędziego co najmniej przez trzy lata. Spełnienie wymogów i zdanie egzaminu nie przesądza jeszcze o tym, że dana osoba zostanie sędzią. Konieczne jest również powołanie na to stanowisko przez Prezydenta.

Na początku drogi zawodowej sędzia trafia najczęściej do sądu rejonowego, skąd potem może awansować do sądu okręgowego, apelacyjnego, czy nawet Sądu Najwyższego lub odpowiednio do wojewódzkiego sądu administracyjnego i Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Jest to niewątpliwie prestiżowy zawód, natomiast droga do niego nie jest łatwa i może liczyć się z szeregiem wyrzeczeń, ponieważ w trakcie aplikacji i po jej ukończeniu nie można wykonywać czy łączyć obowiązków z innymi zawodami (poza tymi związanymi z działalnością dydaktyczną).

Atrybutem sędziego na sali sądowej jest fioletowy żabot i łańcuch z orłem.

Prokurator

Alternatywą dla zawodu adwokata, radcy prawnego, czy sędziego jest zawód prokuratora.

Prokurator to prawnik, który ukończył 5-letnie studia prawnicze oraz odbył 3-letnią aplikację sędziowską zakończoną pomyślnym zdaniem egzaminu.

Jest on oskarżycielem publicznym przed wszystkimi sądami. W postępowaniu reprezentuje zatem interes publiczny. Nadzoruje i prowadzi postępowania karne, koordynuje działania związane ze ściganiem przestępstw, przygotowuje akty oskarżenia i w końcu prowadzi sprawy i oskarża przed sądem. Kojarzeni są głównie z postępowaniem karnym, natomiast mogą chociażby wnioskować i wszczęcie postępowania cywilnego i mogą brać w nim udział jeżeli wymaga tego ochrona praworządności, praw obywatelskich lub interesu społecznego.

Prokuratorem może być osoba spełniająca wymogi wskazane w ustawie z dnia 28 stycznia 2016 r. - Prawo o prokuraturze, czyli ten kto posiada obywatelstwo polskie i korzysta z pełni praw cywilnych i obywatelskich, jest nieskazitelnego charakteru, ukończył wyższe studia prawnicze w Polsce i uzyskał tytuł magistra lub zagraniczne uznane w Polsce, jest zdolny, ze względu na stan zdrowia, do pełnienia obowiązków prokuratora, ukończył 26 lat, złożył egzamin prokuratorski lub sędziowski, pracował w charakterze asesora prokuratorskiego lub sądowego co najmniej rok albo odbył w wojskowych jednostkach organizacyjnych prokuratury okres służby przewidziany w przepisach o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych.

W sądzie prokuratorzy występują w todze z czerwonym żabotem.

Notariusz

Jednym z klasycznych zawodów prawniczych jest również zawód notariusza.

Notariusz to prawnik, który ukończył 5-letnie studia prawnicze oraz odbył 3-letnią aplikację notarialną zakończoną pomyślnym zdaniem egzaminu i wpisem na listę notariuszy.

Notariuszem może być powołany ten, kto spełnia wymogi określone w ustawie z dnia 14 lutego 1991 r. - Prawo o notariacie, tj. posiada obywatelstwo polskie, obywatelstwo innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej, albo obywatelstwo innego państwa, jeżeli na podstawie przepisów prawa Unii Europejskiej przysługuje mu prawo podjęcia zatrudnienia lub samozatrudnienia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na zasadach określonych w tych przepisach, korzysta w pełni z praw publicznych i ma pełną zdolność do czynności prawnych, jest nieskazitelnego charakteru i daje rękojmię prawidłowego wykonywania zawodu notariusza, ukończył wyższe studia prawnicze w Rzeczypospolitej Polskiej i uzyskał tytuł magistra lub zagraniczne studia prawnicze uznane w Rzeczypospolitej Polskiej, odbył aplikację notarialną w Rzeczypospolitej Polskiej, złożył egzamin notarialny w Rzeczypospolitej Polskiej, ukończył 26 lat.

Notariusz zajmuje się dokonywaniem czynności notarialnych, w szczególności sporządza akty notarialne wówczas, gdy wymóg takiej formy narzuca ustawa lub taka jest wola stron. Najczęściej taki wymóg spotyka się w umowach sprzedaży nieruchomości. Formy takiej wymagają również chociażby protokoły Walnych Zgromadzeń spółki akcyjnej, czy umowa spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Poświadcza również własnoręczne podpisy.

Komornik

Zawodem prawniczym jest również zawód komornika, choć w latach 90. ukończenie studiów prawniczych nie było wymagane do wykonywania tego zawodu.

Komornik to prawnik, który ukończył 5-letnie studia prawnicze oraz odbył 2-letnią aplikację komorniczą zakończoną pomyślnym zdaniem egzaminu.

Komornikiem sądowym może być osoba, która spełnia wymogi wskazane w ustawie z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych, tj. posiada obywatelstwo polskie, ma pełną zdolność do czynności prawnych, posiada nieposzlakowaną opinię;, nie była karana za przestępstwo pospolite lub skarbowe, nie jest podejrzana o przestępstwo pospolite lub skarbowe, ukończyła wyższe studia prawnicze w Rzeczypospolitej Polskiej i uzyskała tytuł magistra prawa lub zagraniczne studia prawnicze uznane w Rzeczypospolitej Polskiej, jest zdolna ze względu na stan zdrowia do pełnienia obowiązków komornika, odbyła aplikację komorniczą, złożyła egzamin komorniczy, pracowała w charakterze asesora komorniczego co najmniej 2 lata, ukończyła 28 lat.

Komornik jest funkcjonariuszem publicznym, którego praca polega na egzekucji wyroków sądowych, w szczególności ściągnięciu na rzecz wierzyciela należności od dłużnika. By mógł on rozpocząć czynności egzekucyjne musi mieć podstawę w postaci wyroku lub nakazu sądowego, tytułu wykonawczego lub egzekucyjnego.

Dział przy sądzie rejonowym, natomiast urzęduje w kancelarii komorniczej. Przystępując więc do wykonywania zawodu komornik musi mieć zapewniony lokal, a często również zatrudnić pracowników.

Rzecznik Patentowy

Opisywane dotychczas zawody stanowią niejako profesje pierwszego wyboru wśród absolwentów studiów prawniczych. Jest tu jednak jeszcze co najmniej kilka innych interesujących ścieżek kariery. Jedną z nich jest praca jako rzecznik patentowy.

Zgodnie z ustawą z dnia 11 kwietnia 2001 r. o rzecznikach patentowych, zawód ten polega na świadczeniu pomocy w sprawach własności przemysłowej, czyli związanych z uzyskiwaniem, zachowywaniem, wykonywaniem oraz dochodzeniem praw odnoszących się do przedmiotów własności przemysłowej, jak wynalazki, wzory użytkowe, przemysłowe czy znaki towarowe. Może także występować jako pełnomocnik w postępowaniach przed Urzędem Patentowym, sądami i organami orzekającymi w sprawach własności przemysłowej.

Rzecznikiem patentowym może zostać osoba, która ma obywatelstwo państwa członkowskiego UE, pełną zdolność do czynności prawnych i korzysta z pełni praw publicznych, jest nieskazitelnego charakteru i swym dotychczasowym zachowaniem daje rękojmię prawidłowego wykonywania zawodu rzecznika patentowego, ukończone magisterskie studia wyższe o kierunku przydatnym w wykonywaniu zawodu rzecznika patentowego, w szczególności techniczne lub prawnicze, oraz odbyć aplikację rzecznikowską i zdać egzamin. Nie musi zatem wcale ukończyć studiów prawniczych. Bardzo często rzecznikami patentowymi zostają również inżynierowie.

Rzecznik może wykonywać zawód zarówno w kancelarii patentowej, jak być zatrudnionym na umowę o pracę na przykład w przedsiębiorstwie, czy działać na podstawie umów cywilnoprawnych.

Doradca Podatkowy

Kolejnym zawodem nie wymagającym ukończenia studiów prawniczych jest doradca podatkowy. Praca w tym zawodzie polega na udzielaniu porad i opinii z zakresu prawa podatkowego, obsłudze podatkowej podmiotów gospodarczych, czy reprezentowaniu klientów w postępowaniach z organami administracji skarbowej.

Aby uzyskać uprawnienia doradcy podatkowego należy spełnić wymogi określone w ustawie z dnia 5 lipca 1996 r. o doradztwie podatkowym, tj. posiadać pełną zdolność do czynności prawnych, korzystać z pełni praw publicznych, posiadać nieskazitelny charakter i swoim dotychczasowym postępowaniem dawać rękojmię prawidłowego wykonywania zawodu doradcy podatkowego, posiadać wyższe wykształcenie, oraz złożyć z wynikiem pozytywnym egzamin na doradcę podatkowego, odbyć w Polsce sześciomiesięczną praktykę zawodową, złożyć wniosek o wpis na listę.

Broker ubezpieczeniowy

Ciekawym zawodem, którego wykonywanie nie jest związane z koniecznością ukończenia studiów prawniczych jest broker ubezpieczeniowy. Ten kierunek kariery wiąże się z ukierunkowaniem na specjalizację w zakresie ubezpieczeń, choć codzienna praca obfituje w interdyscyplinarne zagadnienia z pogranicza prawa gospodarczego, ale również zagadnień ekonomicznych.

Brokera nie należy mylić go z agentem ubezpieczeniowym, a to dlatego, że broker nie działa w imieniu ubezpieczyciela, ale wykonuje czynności w imieniu lub na rzecz podmiotu poszukującego ochrony ubezpieczeniowej, polegające na zawieraniu lub doprowadzaniu do zawarcia umów ubezpieczenia, wykonywaniu czynności przygotowawczych do zawarcia umów oraz uczestniczeniu w zarządzaniu i wykonywaniu umów ubezpieczenia, także w sprawach o odszkodowanie, jak również na organizowaniu i nadzorowaniu czynności brokerskich.

Przed zawarciem umowy ubezpieczenia broker zobowiązany jest udzielić na piśmie porady, w oparciu o rzetelną analizę ofert w liczbie wystarczającej do opracowania rekomendacji najwłaściwszej umowy ubezpieczenia oraz pisemnie wyjaśnić podstawy, na których opiera się rekomendacja.

Brokerem ubezpieczeniowym może zostać osoba fizyczna (ale również prawna) spełniająca przesłanki wskazane w ustawie z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym, tj. posiadająca, wydane przez organ nadzoru (Komisję Nadzoru Finansowego) zezwolenie na wykonywanie działalności brokerskiej i wpisana do rejestru brokerów ubezpieczeniowych. Mowa tu o osobie, która ma pełną zdolność do czynności prawnych, nie była prawomocnie skazana za umyślne przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu, wymiarowi sprawiedliwości, ochronie informacji, wiarygodności dokumentów, mieniu, obrotowi gospodarczemu, obrotowi pieniędzmi i papierami wartościowymi, skarbowe, daje rękojmię należytego wykonywania działalności brokerskiej, posiada co najmniej wykształcenie średnie lub średnie branżowe, zdała egzamin przed Komisją Egzaminacyjną dla Brokerów Ubezpieczeniowych i Reasekuracyjnych odpowiednio do zakresu działalności albo uzyskała zwolnienie z egzaminu, posiada co najmniej dwuletnie doświadczenie zawodowe w zakresie ubezpieczeń zdobyte w okresie 8 lat bezpośrednio poprzedzających złożenie wniosku o uzyskanie zezwolenia na wykonywanie działalności brokerskiej, zawarła umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej z tytułu wykonywania działalności brokerskiej.

Inspektor Ochrony Danych Osobowych (IODO) / Specjalista ds. danych osobowych

Ten zawód wyrósł na fali popularności zagadnienia ochrony danych osobowych spowodowanej wejściem w 2018 r. w życie Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE, czyli popularnego RODO.

Art. 37 tego Rozporządzenia nakłada na administratorów danych obowiązek wyznaczenia w określonych przypadkach inspektora ochrony danych osobowych. Powinna to być osoba o odpowiednich kwalifikacjach, a w szczególności fachowej wiedzy na temat prawa i praktyk w dziedzinie ochrony danych osobowych. Jasno z tego wynika, że odpowiednimi kandydatami na to stanowisko są osoby z wykształceniem prawniczym, choć zdarza się również, że rolę tą pełnią absolwenci finansów, czy też studiów związanych z bezpieczeństwem informacji.

Do głównych obowiązków inspektora danych osobowych należy doradzania w obszarze przestrzegania przepisów o ochronie danych osobowych, monitorowanie zmian, kontakty z organami nadzorczymi, czy szkolenie pracowników.

Podmioty gospodarcze zobowiązane do wyznaczenia IODO mogą w tym celu posłużyć się firmą zewnętrzną (np. kancelarią prawną), natomiast coraz częściej decydują się na zatrudnienie osoby, która na co dzień będzie pilnować kwestii związanych z danymi osobowymi.

Bardzo często również nie powołuje się formalnego IODO, ale wówczas organizacje i tak poszukują na rynku specjalistów ds. ochrony danych osobowych, które wspierają je w tym obszarze.

Compliance officer / Specjalista ds. zapewnienia zgodności

Ta rola wywodzi się z instytucji finansowych (m.in. banków), dla których ustawodawca dosyć dokładnie ustalił wymogi związane z tzw. compliance.

Sam compliance można określić jako całokształt działań, które zmierzają do zapewnienia zgodności działalności podmiotu gospodarczego z prawem, normami etycznymi, kodeksami branżowymi, politykami i zaleceniami (np. organów nadzorczych).

Jest jednak ona już coraz popularniejsza wśród podmiotów spoza sektora finansowego. Wynika to z ilości uchwalanego prawa oraz wprowadzania regulacji, które wymagają stałej obsługi, jak chociażby RODO, whistleblowing (sygnalizm), czy przepisy związane z przeciwdziałaniem praniu brudnych pieniędzy (AML).

Compliance officer pilnuje, aby organizacja unikała lub minimalizowała ryzyka niezgodności z regulacjami prawnymi, normami, czy też zaleceniami. Ma to zapobiegać potencjalnym roszczeniom, karom nakładanym przez organy administracji publicznej, czy też stratom wizerunkowym (utrata reputacji). Monitoruje zmiany w przepisach prawnych i pomaga organizacji w dostosowywaniu się do ich zmian. Projektuje i wdraża odpowiednie polityki, procedury i instrukcje, które pomagają zachować i egzekwować zgodność. Bierze również często udział w postępowaniach wyjaśniających (np. jako członek Komisji Antymobbingowej).

Zwykle jedna osoba w organizacji piastuje funkcję Compliance Officera, natomiast bardzo często wokół niej budowany jest zespół specjalistów ds. zgodności, co pokazuje, że zapotrzebowanie na tego typu wiedzę będzie rosła.

Do pełnienia tej funkcji nie jest konieczne wykształcenie prawnicze, natomiast na pewno pomaga ono sprawnie poruszać się w licznych regulacjach oraz odpowiednio oceniać ryzyko i dlatego często compliance oficerami (specjalistami ds. zgodności) zostają prawnicy.

Contract manager

Zarządzanie umowami (contract management) to proces coraz bardziej skomplikowany i czasochłonny. Zwykle zajmują się nim zespoły prawne lub administracyjne. Coraz częściej jednak powstaje potrzeba powierzenia tego obszaru specjalistom, którzy dbać będą również o sprawne ich procedowanie.

Contract manager zarządza (administruje) umowami od momentu ich zawarcia, a bardzo często już negocjacji, poprzez wykonanie, aż do ich rozwiązania. Same negocjacje czy zawarcie umowy nie kończą przecież jej „obsługi”. Konieczne jest pilnowanie tego, czy jest wykonywana należycie, dbanie o zachowywanie terminów, czy wsparcie w jej egzekucji.

Coraz częściej konieczne jest również zaangażowanie w proces zawierania umowy osoby, która pełnić będzie funkcję project managera tak, aby proces przebiegał sprawnie i zapewniona była odpowiednia komunikacja. O umowie oprócz osoby ją negocjującej (np. sprzedawca negocjujący umowę handlową) oraz zespołu prawnego powinny wiedzieć także inne zespoły (np. finansowy, podatkowy). O te kwestie dba właśnie contract manager.

Contract manager nie musi mieć wykształcenia prawniczego. Często jednak wiedza prawnicza istotnie pomaga w poprawnym wykonywaniu tego zawodu, a to dlatego, że jej istotą jest konieczność rozumienia tekstu prawnego i prawniczego, umiejętność interpretacji prawa i stały kontakt z zespołem prawnym jako łącznika między biznesem, a prawem, finansami i podatkami.

Legal project manager (Kierownik projektu prawnego)

Oprócz negocjacji umów, prowadzenia sporów, wydawania opinii prawnych, czy przygotowywania pism organizacje coraz częściej angażują się w skomplikowane operacje prawne, jak na przykład fuzje i przejęcia, restrukturyzacje, zakładanie spółek córek za granicą, czy koordynowanie wdrożenia zmian w przepisach prawa w dużych organizacjach.

Rolę takiego koordynatora coraz częściej pełni dedykowana osoba - Legal project manager (Kierownik projektu prawnego). Jest to zwykle wyznaczona osoba z zespołu prawnego, której powierza się kierowanie i doprowadzenie do pomyślnego zakończenia danego projektu. To wszystko oprócz specjalistycznej wiedzy prawniczej wymaga jednak również kompetencji z zakresu zarządzania projektami ze względu na mnogość zadań do wykonania, konieczność pilnowania harmonogramu, budżetu, czy nadzoru nad doradcami zewnętrznymi. Dlatego istotne jest, aby dedykowana osoba posiadała również dobre przygotowanie z obszaru zarządzania projektami.

Oprócz firm, potrzebę taką widzą również kancelarie prawne, które coraz częściej koordynację projektu powierzają project managerom obeznanym w odpowiednich metodologiach (np. agile).

Rola ta nie wymaga wykształcenia prawniczego, natomiast specyfika projektów prawnych powoduje, że często jest ono niezbędne. Ważne są również umiejętności miękkie z zakresu komunikacji, zarządzania, delegowania oraz posługiwania się narzędziami z tzw. legal tech.